Pęcherzyca liściasta i zwykła – objawy i leczenie. Najważniejsze informacje o pęcherzycy

Przyczyny powstawania pęcherzycy

Pęcherzyca to choroba dermatologiczna o podłożu autoimmunologicznym i przewlekłym przebiegu, której objawy – pęcherze – najbardziej widoczne są na wierzchniej stronie skóry i błonach śluzowych. W ostrej postaci to bolesne i ciężko gojące się rany. Zwykle nie zostawiają śladów, ale zainfekowane mogą zamienić się w brzydkie blizny. Jakie są przyczyny choroby? Odpowiedzialny za nią jest sam organizm, a dokładnie układ odpornościowy, błędnie rozpoznający atak wirusów i bakterii. Skutkiem tego jest autoimmunologiczne niszczenie przeciwciał w tkankach skórnych i tworzenie się ran. Charakterystyczną cechą pęcherzycy jest to, że każde potarcie skóry (nawet w miejscu, które nie miało widocznych zmian) powoduje powstanie bolesnego pęcherza. Może ona mieć podłoże genetyczne, ale też powstać za sprawą innej choroby, niektórych leków, światła słonecznego lub poparzenia. To choroba przewlekła i niestety raz wyleczona może powrócić znowu.

Pęcherzyca liściasta i zwykła – objawy

Wyróżnia się kilka odmian pęcherzycy, które charakteryzują się podobnymi objawami. Najczęstsza i najcięższa w przebiegu jest tzw. pęcherzyca zwykła. Najpierw uszkadza błony śluzowe (oko, nos, usta, czasem przełyk i gardło, cewkę moczową, pochwę lub odbyt). Następnym objawem są pęcherze widoczne na wierzchniej stronie skóry (głowie, karku, ustach, dłoniach, w pachwinach i pod pachami), którym może towarzyszyć rumień kolisty lub obrączkowy. Inny typ nazywany jest pęcherzycą liściastą. Ta nie atakuje błon śluzowych – pęcherze powstają na naskórku (najpierw na twarzy, później na ciele). Mogą przybierać formę większych bądź mniejszych plam – tu rozróżniamy jeszcze pęcherzycę łojotokową oraz rumieniowatą. Znany jest też typ pęcherzycy paranowotworowej (najrzadszy), który dotyka osoby po przebytej chorobie nowotworowej.

Pęcherzyca – leczenie

Konieczna jest wizyta u dermatologa, który skieruje nas na odpowiednie badania (m.in. krwi, histologiczne i immunopatologiczne) oraz przepisze leki. Leczenie polega na zagojeniu ran oraz na zapobieganiu powstawania nowych zmian, co w niektórych przypadkach może trwać długo. Po zakończeniu kuracji konieczne są wizyty kontrolne, gdyż pęcherzyca może nawracać. Leczenie jest ważne nie tylko ze względu na estetyczny charakter skóry i ból, jaki choroba powoduje, ale także dlatego, że najcięższe przypadki (związane z ranami i zakażeniem w głębszych warstwach skóry) mogą się przyczynić do śmierci chorego. 

Dominika Nowak