Objawy i diagnostyka sarkoidozy płuc

Czym jest sarkoidoza?

Sarkoidoza jest wywołana reakcją autoimmunologiczną organizmu, nie wiadomo jednak, co ją powoduje. To tzw. autoagresja, polegająca na tym, że układ odpornościowy jest w stanie wzmożonej aktywności nawet w momencie, gdy nie ma takiej potrzeby. Prowadzi to do gromadzenia się limfocytów i makrofagów w narządach wewnętrznych. Skupiska tworzone przez te komórki przyjmują postać ziarniny. Zmiany mogą pojawić się w śledzionie, węzłach chłonnych śródpiersia, w skórze, a także w wątrobie, nerkach, płucach czy nawet w gałkach ocznych.

Najczęściej chorują osoby w wieku 20-30 lat, jednak sarkoidoza występuje często także u kobiet w wieku 50-60 lat.

Sarkoidoza płuc

Skutki sarkoidozy płuc mogą być bardzo poważne. W zaawansowanym stadium choroba ta prowadzi do zwapnienia płuc, co oznacza, że stają się one mniej sprężyste i ruchome. Utrudnia to znacznie nie tylko przepływ powietrza w płucach, powodując trudności w oddychaniu, ale także negatywnie wpływa na przesyłanie tlenu do krwi.

Najczęstszą odmianą tej choroby jest sarkoidoza płuc. Stanowi ona niemal 70% wszystkich przypadków zachorowań. Choroba najczęściej jest wykrywana przypadkiem, dzięki badaniom radiologicznym zleconym z innego powodu. W pierwszych fazach sarkoidozy na zdjęciu rentgenowskim można dostrzec tylko powiększone węzły chłonne, dopiero później pojawiają się zwapnienia.

W momencie, w którym choroba przybiera agresywną postać, chory paradoksalnie ma szanse na szybkie i samoistne ustąpienie objawów. Z sarkoidozą mamy do czynienia w momencie, gdy pojawia się suchy kaszel, ból w piersiach, wysoka gorączka, a nawet rumień, zlokalizowany najczęściej na podudziu lub rękach. W takim przypadku objawy najczęściej mijają po kilku tygodniach, bez interwencji lekarza.

Edyta Wara-Wąsowska