Choroba utrudniająca codzienność

Przyczyny i objawy polineuropatii

Polineuropatia jest uszkodzeniem nerwów obwodowych, a także splotów i korzeni nerwowych. Jej przyczyny mogą być różne. Do najczęstszych należą: niedobór witaminy B1, cukrzyca, choroby autoimmunologiczne (np. neurologiczne tj. stwardnienie rozsiane czy powiązane z tarczycą tj. choroba Hashimoto), a także czynniki genetyczne. O wywoływanie polineuropatii jest podejrzewanych także wiele toksyn, w tym tych znajdujących się w alkoholu (stąd choroba ta często występuje u alkoholików). Mogą to być też metale ciężkie (np. ołów) czy niektóre składniki kosmetyków – słowem, każda toksyna, która wywiera wpływ na układ neurologiczny. Z przyczyn wynika też podział polineuropatii na odmiany, tj.:

• cukrzycowa,
• alkoholowa,
• dziedziczna,
• ciążowa,
• toksyczna,
• polekowa,
• uwarunkowana chorobami układu odpornościowego.

Jednak niezależnie od genezy, jej objawy są wspólne dla wszystkich rodzajów. Należą do nich:

• wiotki niedowład mięśni (opadanie rąk i nóg),
• upośledzenie i osłabienie czucia,
• mrowienie,
• drętwienie,
• bóle neuropatyczne występujące w kończynach.

Objawom tym towarzyszą zmiany skórne (sinienie i nadmierne rogowacenie), nadmierna potliwość oraz zmiany w okolicach paznokci. Jest to więc schorzenie, które znacznie utrudnia cierpiącym na nie osobom normalne, codzienne funkcjonowanie.

Leczenie polineuropatii

Podstawą terapii jest prawidłowo postawiona diagnoza, dlatego nie obędzie się bez wizyty u neurologa. Lekarz po wywiadzie skieruje pacjenta na elektromiografię (badanie służące do oceny odpowiedzi mięśniowej na bodziec, np. elektryczny) oraz elektroneurografię (badanie polegające na ocenie funkcji przewodzenia bodźców czuciowych i ruchowych), a także zleci odpowiednią terapię, zależną od przyczyny wystąpienia polineuropatii. Najczęściej chorobę tę zwalcza się kortykosterydami. Niezbędne jest także stosowanie odpowiedniej diety, uzupełnienie niedoborów w organizmie, ćwiczenia fizyczne oraz fizjoterapia. Nie należy również zaprzestać spacerów – krótkie, lekkie wędrówki po najbliższej okolicy są zalecane przez neurologów. Interwencja chirurgiczna wymagana jest jedynie w bardzo zaawansowanych stadiach choroby.