Okluzja w medycynie - przyczyny, objawy, leczenie

Przyczyny choroby okluzyjnej

W praktyce stomatologicznej główną przyczyną choroby okluzyjnej są wady zgryzu – wrodzone lub spowodowane krzywo wyrzynającymi się „ósemkami”, źle wykonanymi, zbyt płaskimi lub wysokimi wypełnieniami (plombami), brakami zębowymi czy nieprawidłowo ukształtowanymi odbudowami protetycznymi, takimi jak korony, mostki czy licówki. Wśród przyczyn można wymienić także ogólnoustrojowe schorzenia stawów, które mogą również dotknąć stawy skroniowo-żuchwowe, zmiany reumatyczne czy zaburzenia neurologiczne, prowadzące do upośledzenia czynności mięśni.

Objawy i powikłania nieleczonej choroby okluzyjnej

Pierwsze symptomy choroby okluzyjnej są nietypowe. Mogą pojawić się bóle i nadwrażliwość zębów na ciepło lub zimno, a także zaciskanie szczęk i zgrzytanie zębami w trakcie snu. Doprowadza to do kruchości zębów i ich samoistnego poruszania, co może spowodować nawet ich utratę! Dodatkowo, choroba okluzyjna powoduje nadmierną pracę mięśni głowy, a to z kolei uszkodzenie stawów skroniowo-żuchwowych. Tak więc, mogą pojawić się także uczucie zmęczenia mięśni twarzy i szyi, przeskakiwanie w stawie podczas otwierania ust, a nawet uporczywe migrenowe bóle głowy czy szumy uszne.

Rozpoznanie i leczenie choroby okluzyjnej

Diagnostyka choroby zwykle rozpoczyna się u lekarza stomatologa, który z reguły pobiera wycisk szczęk, celem wykonania gipsowych modeli. Ponadto, wykonuje się pomiary tzw. łukiem twarzowym. Czasem niezbędna okazuje się dodatkowa konsultacja ortopedyczna czy neurologiczna.

Po rozpoznaniu odchyleń narządu żucia, celem leczenia jest przywrócenie prawidłowych funkcji stawów. Najmniej inwazyjną formą terapii jest kształtowanie zębów, tak by dobrze się ze sobą łączyły. Można też wykonać nadbudowę zębów lub zastosować leczenie ortodontyczne w postaci aparatu stałego. Inną formą jest zakładanie tzw. szyny okluzyjnej, wyłącznie na noc, czyli wtedy, kiedy pacjent zgrzyta zębami. W niektórych przypadkach niezbędne jest leczenie chirurgiczne. Dotyczy to pacjentów, u których choroba okluzyjna jest związana z defektami budowy twarzy, np. zbyt cofniętym czy wysuniętym podbródkiem.

Krzysztof Pawlak