Rejestracja
Tutaj jesteś: Strona głównaZdrowieUkład oddechowy

Choroba legionistów – nietypowa przyczyna zapalenia płuc

Diagnostyka, objawy i leczenie choroby legionistów

Data publikacji: 22 marca 2017, 02:13
W 1976 roku w jednym z hoteli w Filadelfii odbył się zjazd organizacji kombatanckiej American Legion. Nie minęło kilka dni, gdy większość uczestników zjazdu zachorowało na wyjątkowo agresywną postać zapalenia płuc. Ponad 30 osób zmarło, a odpowiedzialnością za wywołanie epidemii obarczono nieznaną wcześniej bakterię szerzącą się hotelową klimatyzacją. Nazwano ją Legionella pneumophila, a wywoływaną przez nią chorobę – chorobą legionistów.

Skąd się bierze zakażenie Legionellą?

Wspomniana wcześniej bakteria jest rzadko występującym patogenem, który bytuje w systemach kanalizacyjnych oraz zbiornikach wodnych. Jak można się nią zarazić? Jest ona wyjątkowo odporna na działanie chloru, dlatego do zakażenia może dojść również na basenach czy w termach. Do organizmu człowieka najczęściej dostaje się w wodnych aerozolach - bakteria wraz z cząsteczkami wody z pryszniców czy systemów klimatyzacyjnych inhalowana jest do dróg oddechowych i tam rozpoczyna się proces chorobowy. W zależności od czynników środowiskowych, wieku czy stanu układu odpornościowego (sprawdź, jak wzmocnić swoją odporność: Budowanie odporności) osoby zakażonej, dochodzi do rozwoju choroby legionistów albo tzw. gorączki Pontiac (łagodna postać choroby z grypopodobnymi objawami).

Objawy choroby legionistów

Choroba legionistów to tak zwana agresywna postać zakażenia. Zwykle po paru dniach od zakażenia dochodzi do wystąpienia bólów głowy, mięśni czy męczliwości. Po etapie rozwoju objawów grypopodobnych choroba ulega zaostrzeniu. Pojawiają się zaburzenia orientacji, niekiedy biegunka, wysoka gorączka. Pacjent zaczyna prezentować objawy typowe dla ciężkiej postaci zapalenia płuc (wiesz, Jak odróżnić przeziębienie od zapalenia płuc?). Ponadto dochodzi do uszkodzenia wątroby (w badaniach laboratoryjnych uwidacznia się wzrost wartości enzymów wątrobowych – ALT, AST). Często występuje również białkomocz (obecność białka w moczu) oraz krwinkomocz (erytrocyty w moczu). Rozpoznanie stawia się na podstawie oznaczenia antygenów bakterii w moczu chorych.

Jak wygląda leczenie?

W przypadku niewdrożenia leczenia przebieg choroby jest różny. W przypadku niechorujących przewlekle młodych osób zwykle dochodzi do całkowitego wyleczenia. Jednak im pacjent jest starszy, a układ odpornościowy mniej sprawny, znacząco rośnie odsetek śmiertelności. Leczenie antybiotykami zdecydowanie poprawia rokowanie. Z wyboru korzysta się z antybiotyków z grupy makrolidów (azytromycyna, klarytromycyna) albo fluorochinolonów (ciprofloksacyna).

Krzysztof Pawlak

Jeśli chcesz w łatwy sposób dotrzeć do artykułów o podobnej tematyce zaznacz interesujące Cię tagi na poniższej liście.
Powrót